หนีศรกามเทพ

 

ขอบคุณโปสเตอร์สวย ๆ น่ารัก ๆ จาก พี่ Kanyanee ค่ะ  น่ารักมาก ๆ ค่ะ

 
 

สงวนลิขสิทธิ์ตามพรบ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 
ห้ามผู้ใดละเมิดไม่ว่าการลอกเลียนดัดแปลงหรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดของข้อความในนิยายเรื่องนี้ ไปใช้ทั้งโดยเผยแพร่และโดยอ้างอิง โดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจะถูกดำเนินคดีตามที่กฎหมายบัญญัติไว้สูงสุด

................................................................................

ข้อมูลเบื้องต้น

"ทุกอย่างที่เกิดขึ้น มันมีความหมายกับคุณบ้างหรือเปล่า?" เธอถามนัยน์ตาเศร้า มองเขารอคำตอบภาวนาให้เขาตอบตามใจที่ตนปรารถนาแต่...

"ไม่มี!" เขาเอี้ยวตัวมาตอบ สองคำสั้นๆ ที่ตอบโดยไม่ใช้เวลาคิดทำร่างบางสั่นสะท้าน สองมือเผลอลูบแขนเสลาของตัวเองไล่ความหนาวเหน็บ

"คุณไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย? อย่างนั้นน่ะหรือคะ" น้ำเสียงและท่าทีเย็นชานั้น ทำให้เธอถามเขาเสียงเบาโหวง เรื่องราวต่างๆ เกิดขึ้นตั้งมากมาย แม้เขาบอกว่ามันเป็นเพียงละคร แต่ใจก็หวังให้มันมีผลต่อความรู้สึกเขาบ้าง

"รู้สึก? รู้สึกสิ รู้สึกมีความสุข...สนุกสุดเหวี่ยงยังไงเล่า ก็เธออุตส่าห์ทอดกายให้ฉันเชยชมทั้งที ทำไมจะไม่รู้สึกอะไร" เขากล่าวออกมาหน้าตาเฉย ต่างกับเธอที่หน้าเริ่มถอดสี

แม้เสียงหนึ่งที่ดังสะท้อนในใจบอกให้เขาหยุดพูดทำร้ายจิตใจเธอ แต่ปากเขาก็ไว สมองสั่งการเร็วกว่าความรู้สึกจากใจ คำพูดร้ายกาจจึงออกจากปากไม่หยุดหย่อน

"คุณไม่ได้รักฉันเลยเหรอคะ? คุณรักฉันบ้างมะ..."

"หุบปาก! หยุดพูดคำๆ นี้ได้แล้ว ฉันเบื่อคำนี้เต็มทน" คราวนี้เขาหันมาหาเธอเต็มตัว มือหนาเท้าสะเอว
 

        " ฉันไม่มีวันรักเธอ! ต่อให้เธอนอนกับฉันสักกี่ครั้ง ทอดกายให้ฉันกี่หน ฉันก็ไม่รักเธอ ความรู้สึกที่ฉันจะมีให้เธอก็มีแค่ความต้องการทางกายเท่านั้น ไม่มีอะไรมากกว่านั้นปรางค์สินันท์ หยุดฝันว่าฉันจะแต่งงานกับเธอได้แล้ว เพราะมัน ไม่มีทาง! หวังว่าเธอคงจะเข้าใจนะ"

         วาจาเขาแสนเผ็ดร้อน คำว่า 'ไม่รัก' มันกระแทกใจดวงน้อยของเธอเข้าอย่างจัง

           เขาไม่ได้รักเธอ เขาต้องการแค่ร่างกาย ยามต้องการปลดปล่อยเท่านั้น เรื่องจริงหรือนี่  แล้วที่เขาทำดีกับเธอ มันหมายความว่าอะไร?

           "ไม่ค่ะ ฉันไม่เข้าใจ! ไหนคุณบอกว่าจะรับผิดชอบฉันไงคะ" ปรางค์สินันท์นึกย้อนไปยังคืนนั้น คืนที่เขาทำให้เธอล่องลอยในวังวนปรารถนา จนยอมมอบทุกสิ่งให้แก่เขา เพียงแค่ถ้อยคำ 'พี่จะรับผิดชอบ...' ไม่กี่คำ

           "รับผิดชอบเหรอ? ใช่ฉันเคยบอกว่าจะรับผิดชอบ แล้วฉันเคยบอกเธอเหรอ ว่าจะรับผิดชอบเธอด้วยการแต่งงาน ด้วยการเอาชีวิตทั้งชีวิตมาทิ้งไว้กับเธอ" เหมือนฟ้าผ่ากลางแสกหน้า เสียงฟ้าผ่าที่ดังอยู่นอกบ้านไม่น่ากลัวเท่ากับเสียงเขาเลย

          "แต่คุณเป็นคนแรกของฉัน ฉันเป็นเมียคุณ...คุณไม่รักฉันเลยเหรอคะ" เธอใช้ไม้สุดท้ายพยายามงัดเอาคำว่ารัก และทวงความรับผิดชอบจากเขาให้ได้

           "คนแรกแล้วไง? พรหมจรรย์ก็แค่เยื่อบางๆ จะเอามาผูกมัดให้ฉันรับผิดชอบด้วยชีวิตทั้งชีวิต ถามหน่อยเถอะ มันมีค่าพอเหรอ? ถึงเธอจะเป็นเมียฉัน แต่ก็เป็นได้แค่เมียที่ฉันตีตราด้วยคราบโลกีย์เท่านั้น! จำไว้นะปรางค์สินันท์ อย่าได้มาเรียกร้องอะไรจากฉัน แล้วถ้าเธอจะกรุณา ช่วยไปให้พ้นจากชีวิตฉันเสียที เพราะฉัน เกลียด เธอ!" สามคำหลังเขาย้ำให้ชัดขึ้นด้วยการชี้นิ้วมาที่เธอ ร่างกายเธออ่อนยวบไร้เรี่ยวแรง เจ็บปวดลึกในใจดวงน้อย รอยแผลที่สมานแล้วหารู้ไม่ว่าแอบกลัดหนองอยู่ข้างใน มันกำลังสร้างความปวดร้าวให้เธออีกครั้ง

                ความสาวที่เสียไปมันไม่มีค่าต่อเขาเลยจริงๆ เธอไม่น่าโง่หลงเชื่อคำว่า 'รับผิดชอบ' นั้นเลย ยอมเสียตัวสุดท้ายก็ต้องเสียใจ ไม่ได้อะไรกลับมาเลย ค่าความสาวต้องหมดไปเพราะความโง่ของเธอแท้ๆ ไม่น่าเลยปรางค์สินันท์...สมเพชตัวเองนัก...

...จริงอย่างที่เขาว่า ก็แค่เยื่อบางๆ...